Psychoterapia dzieci i młodzieży

Psychoterapia dzieci

Dzieci w trakcie dorastania muszą mierzyć się z różnymi sytuacjami zewnętrznymi, jak np. pojawieniem się młodszego rodzeństwa, pójściem do przedszkola, do szkoły, rozstaniem w związku z tym z rodzicami na jakiś czas, muszą mierzyć się z wymaganiami szkolnymi czy odnaleźć się w grupie dzieci. To rodzi ich różne lęki, czasem nie mogą sobie poradzić pomimo wsparcia rodziców. Objawami ich trudności są m.in.:

różnego rodzaju lęki, fobie,
moczenie nocne,
nieumiejętność odnalezienia się w grupie rówieśniczej,
zachowania buntownicze,
depresja,
nieradzenie sobie z nauką szkolną,
nadpobudliwość.

Pomoc dziecku polegającą na psychoterapii poprzedza proces diagnostyczno - konsultacyjny. Najpierw, w trakcie jednego lub kilku spotkań z rodzicami, zbieram wywiad o dziecku, po czym spotykam się z samym dzieckiem i poprzez zabawę i rozmowę obserwuje jego funkcjonowanie. Na podstawie wniosków przekazuje swoje rozumienie trudności dziecka i ich przyczyn - rodzicom, i informuje o możliwych formach pomocy.
Czasem potrzebna jest pomoc dziecku w postaci psychoterapii, decyzję o jej podjęciu podejmują rodzice i dziecko, a warunki ustalane są indywidualnie w zależności o potrzeb i możliwości.

Psychoterapia dziecka polega na rozumieniu jego zabawy. Dzieci, do czasu kiedy wejdą w okres dojrzewania, głównie bawią się ponieważ to pomaga im opracować złożone problemy psychologiczne, z którymi się borykają. Dziecko nie potrafi nazwać tego co się z nim dzieje dlatego zabawa jest jego tajnym językiem. Dlatego w trakcie spotkań z dzieckiem staram się zrozumieć zabawę dziecka, i dzięki temu zrozumieć jak konstruuje swój świat – kim chciałoby być, jakie są jego niepokoje i trudności. Dzięki rozmowie o tych trudnościach pomagam dziecku je przezwyciężać.

Psychoterapia młodzieży

Pacjent młodzieżowy to dziecko w wieku od mniej więcej 11 roku życia do około 18. W tym czasie następuje burzliwy okres dojrzewania dziecka, dlatego jest to czas wyjątkowy w jego rozwoju, trudny, wymagający innego podejścia niż do młodszego dziecka. Nastolatek musi sobie poradzić z rozwojem seksualnym i towarzyszącymi mu zmianami fizycznymi. Zaczyna się czas szukania niezależności od rodziców, z czym wiąże się dużo konfliktów wewnętrznych i lęków, często nie rozumie co się z nim dzieje, ma trudności w zaakceptowaniu siebie, często odczuwa samotność. Na to nakładają się różne sytuacje zewnętrzne, z którymi również nastolatek się boryka. Objawami wewnętrznego cierpienia są m.in.:

fobia szkolna,
pogorszenie się w nauce,
depresja,
zaburzenia psychotyczne,
zaburzenia odżywiania,
zachowania autodestrukcyjne,
często narzekanie na niechęć do życia,
trudności w relacji z rówieśnikami.

Nastolatek czasem sam prosi o pomoc, czasem rodzic musi mu pomóc w tym by zgłosił się na konsultację.
Zanim spotkam się z nastolatkiem przeprowadzam konsultacje z rodzicami w trakcie których m.in. zbieram wywiad o dziecku. Podjęcie decyzji o psychoterapii u nastolatka poprzedza proces konsultacyjny, w trakcie którego, wraz z pacjentem, rozmawiam na temat jego trudności. Często jest tak, że nastolatek nie bardzo wie co się z nim dzieje, nie potrafi tego nazwać, często woli „działać” żeby zagłuszyć to co przeżywa. Konsultacja ma pomóc nastolatkowi spróbować zainteresować się bardziej sobą, własnym życiem i doświadczanymi trudnościami. Chodzi o to żeby pacjent świadomie zdał sobie sprawę z tego że potrzebuje pomocy, że jego zachowanie wynika różnych nieświadomych pragnień i lęków, że to co się z nimi dzieje ma głębsze znaczenie. Pacjent młodzieżowy, po spotkaniach konsultacyjnych ze mną, podejmuje decyzję czy chce podjąć dalszą pracę nad sobą, czy nie.

Psychoterapia polega głównie na rozmowie, czasem również na zabawie, to zależy od pacjenta. Są to regularne spotkania najczęściej raz w tygodniu, w zależności od wspólnych ustaleń z pacjentem i jego rodzicami. Psychoterapia to proces, w trakcie którego pomagam zrozumieć nastolatkowi co się z nim dzieje szukając głębszych przyczyn jego postępowania. Poprzez poszerzanie rozumienia siebie pacjent z czasem ma możliwość lepszego radzenia sobie z emocjami i zmianami związanymi z dojrzewaniem.